Mendian galdurik

Euskal Herria , esagutzen ditudan lekuetatik agian politena da nire jaoitoerria .Ni Aitor izeneko mutil gazte bat nauzue zuek bezala egunero aritzen naiz etxeko lanak egiten eta baita gure maisuek jartzen dizkiguten aterketa petralak ikasten,ortaz esan dezaket, ez naizela zuek baino askoz arraroagoa, baina uste duet niri gertatu zitzaidan anekdota hau ez zaizuela inoz gertatu.
Maitzaren 23 an aurkitzen nintzen eta kuadrilarekin batera , hemetik ez oso hurrun dagoen urkiola mendia igotzeko planak eginak nituen.Kuadrilla osoa goixeko amabietan geratu ginen durangora joateko autobusean, eta esan eta egin, hamabietan puntu puntuan bertan aurkitzen ginen guztiok urkiola mendian akanpada egin nahian.
Hiru ordu baino gehiago eman genituen mendira igo nahian ,Durangotik abiatuta bidea luzea bai da, baina sufrimendu guzti honek bere saria izan zuen mendi puntara eldu ginean.Bertako paisaia guztiz ederra zen hitzekin deskribaezina,begiratzen zenuen lekura tonu verde eta urdinak ageri ziren.Guzti horrek liluratuta utzi gintuen kuadrila osoa eta hórrela iraun genuen , liluraturik, gure lagun Asierrek jateko garaia zela esan zuen harte.Egia esan hori izango zen nire janaria prestatzen nuen lehen aldia eta horretarako egur bila Joan behar izan genuen eta baita suterik ez gertatzeko neurriak hartu, baina azkenian sua pistu eta jateko aukera izan genuen.Ez zen jan nuen janaririk onena baina ala ere esan behar dut janaria askoz gozoago dagoela zu zeuk prestatu izan baduzu.
Arratzalde guztia eman genuen barre algaraka eta egia esan, nahiz eta play stationik ez izan gurekin ederki pasatu genuen egun guztia aurrera eta atzera futbolean jolasten bazirudien naturarekin bat egin genuela, nahiz eta askotan guk natura behar bezala ez zaindu berak irribar batekin artzen gintuen bere baitan.
Jada gaua zen eta nahiz eta egun osoan euria egingo zuela pentzatu ,ez zuen tanta bat bera ere bota eta horren ondorioz kanpin denden eskumako aldean , bertan zuhaitz bat zegoela ikusita su bat piztu genuen.Bertan igaro genituen lo aurretiko 2 orduak.Joseba patxaran pitin bat ekarri zuen bere motzilan eta guztora edan genuen guztiok elkar, ez baigenituen edatearen ondorioak esagutzen oraindik.Gazteak gineez eta ezer gutxi jan genuenez kriston mozkorra hartu genuen eta ohera abiatu ginen guztiok hurrengo egunean buruko minik ez izateko esperantzarekin.

Goizeko 4 ziren eta mozkorrak jota, txis egiteko gogo izugarriak etorri zitzaizkidan bat batean , hortaz bitan pentzatu gabe linterna hartu eta basoan barrena murdildu nintzen leku apropos baten bila.Ez nekien alkolaren ondorioz ote zen baina egun hartan inoiz baino ausartago nengoen, eta nahiz eta mendia oso ilun egon ez zidan beldurrik ematen, zeren ez dut aurretik aipatu baina neuri pisti txikienak kristolako beldurra pasarazten dit.Azkenean leku eroso bat aurkitu nuen txis egiteko eta pitila astindu bezain pronto konturatu nintzen ez nekiela nondik itzuli beraz ondorioetan pentsatu gabe eta neurri batean alkoholak lagunduta bertan lo egitea erabaki nuen.Inongo babes gabe eta basapiztien eskuetan eman nuen gau osoa, askotan itzartu nintzen zarata ezezagunak zirela eta edota ametsgaistoen erruz .
Hurrengo goiza eldu zen eta ez ninten ezertaz gogoratzen , nekien gauza bakarra zen bertan nengoela, leku ezezagun baten erdian zer egin ez nekiela.Holako egoerak askotan ikusiak nituen pelikuletan edota azken biziduna izeneko telesail famatuetan , ala ere ez nuen inoiz pentzatu nik hórrela egoera batean aurkituko nintzela eta horren ondorioz ez nion inolako jaramonik egin telesail horrek ematen zituen aholkuetara.Nekien gauza bakarra zen, ni bezalako mutil batek egunak zenbatuak dituela horrelako leku batean.
Lehenik eta behin leku altu bat bilatu nuen bertatik erreka bat ikuskatzeko zeren eta denok dakigu errekak itsadarraetara doazela eta bertan jendea dagoela,hortaz zuhaitz batera igo nintzen bertatekin muino edo mendi altu bat bilatu nahian , baina ezdakizue zeinen zaiala de zuhaitz bat igotzea krsiton mozkorrak eragindako buruko minarekin,
Hala ere lortu egin nuen eta bertatik ez oso urrun erreka bat zegoela ikusi nuen,ala ere bertara irizteko nahiko zuhaitz eta landaretza ugari zegoen, eta nik landaretza mozteko nuen gauza bakarra lavan petral bat zen.
Errekara nindoala eta gauzak alde positiboarekin ikusi nahian pasaias gozatzea erabaki nuen eta konturatu gabe…..tranpa batean erori nintzen. Orduak eman nituen tranpa mozten zeren eta basurdeak ehizatze ko erabiltzen den sarea nahiko lodia da.Azkenean saretik atera nintzen eta azken hau gorde egin nuen agian erabilgarria egingo ahal litzaidakeelako .Guzti honen ondorioz errekarako bidea egitean arreta gehiago jarri nion xehetasunei zeren, hau da bizitzaren eta eriotzaren arteko ezberdintasun bakarra.
Azkenean eldu egin nintzen errakara baina jada guztiz ilun zegoen eta ilargia ageri zen zuhaitz artetik beraz lo egitea erabaki nuen , lokaldi txikia izan beharko lukeen baina gau osoa eman nuen lotan zeren eta nahiko nekagarria da basoetatik erreka bila ibiltzea eta jan gabe gainera.
Hurrengo goiza ez zen beste goiza baino ezberdinagoa,eguzki verbera, leku berbera… baina goiz artan nire etxetik askoz hurbilago nengoen.Egia esateko arrigarria zen inor ez ageri izana oraindik nire bila eta pentzatzen aritu nintzen, ea lagunak nire desagerpenaz informatu ote zuten poliziari, edo familiari… etb.Baina ura ez zen negatibo jartzeko momentu egokia eta bideari ekin nion errakaren albotik zibilizazioa bilatu nahian.
Orduak eta orduak eman nituen errakaren albotik ibiltzen baina ez nuen ezer ikusten, zibilizazioaren arrastorik ere ez eta honek atzekabetu egin ninduen.Ez nekien ezer egin ez noa Joan, arragiarria da pentza detzakegun gauzak bakardadean egonda.Kilometro batzuk ibili ondoren eta atzekabaturik eta indarrik gabe arrain batzuk arrantzatzea erabaki nuen,beraz uraren maiala txikia zen leku batera Joan nintzen palu batekin arrainak jo nahian , baina ordu batean bi arrain sistrin baino ez nituen lortu.Gutxienez ze o zer zen eta lehen lortutako sarea erabili nuen sua pizteko, egia esan nahiko erraza egin zitzaidan paluen bidez sua egitea, ni uste baino errazago.Hala ere arrainak prestatzen nengoela ez nuen pentzatu gertatuko ahal zitzaidakeena….

Bat batean landareei begiratu eta ara non mugitzen hasi ziren. Zer ote zen? Zer agertu ahal zitzaidakeen andik? Behin telebistan ikusi nuen kasu horretan hoberena geldi egotea zela, baina oso zaila egiten zitzaidan!Momentu hartan bertan soinu beldurgarri bat entzun eta hartz ikaragarri bat agertu zen nien begien artean zutik. Nik beldurturik lurrera erori eta besoa biurritu nuen , baina ez nion minari erreparatu nire bizitzaren amaieran egon nintekellako.Hura ote zen nire azkena?Zer egin nezakeen?
Ez nuen lehen aipatutako gomendioei kasu egin eta korrika aritu nintzen ibiaren parean.Oso arin korrika egin nuen baina hartza askoz azkarragoazen, geroz eta hurbilago zegoen , hurbilago hurbilago… eta bat batean….PUM!!Tiro hotz bat entzun zen, eta hartza lurrera erori zen hilik.
Polizia zen eta nire bila zetozten!Egunak zeramatzaten nire bila baina ez zekiten non nengoen sua piztu nuen harte.Etxera eraman ninduten eta familia osoak bezarkada batekin hartu niduten eta bi musu eman ondoren sin eginarazi ninduten ez nuela inoiz gehiago edango mendian nengoela.Nik buruarekin baietz esan nuen zeren eta ez nuen nahi bizi nuela berriro bizi.Etxera eraman ninduten bai,bain hospitaletik pasatu ondoren zeren eta biurritutako besoak ez zuen horrela iraungo denbora luzez , baina bueno. Gutxienez bizirik nengoen….